به گزارش پایگاه خبری ایذه نامه (ایزنا) – هرچند که ظرفیت‌های بی‌نظیر در این شهرستان به آن القاب و الفاظ مختلف در زمینه آثار طبیعی و فرهنگی بخشیده است اما این موارد فقط در حد همین نام باقی مانده است.
عدم استفاده از این ظرفیت‌ها برای درآمدزایی در شهر، چه توسط مسئولان و ادارات متولی و چه عدم حمایت و تشویق مردم به سرمایه‌گذاری از جمله موارد قابل تامل است.
با در نظر گرفتن مناطقی غیر تاریخی مانند کوه صفه اصفهان، ماسال در شمال، لاله‌جین در همدان، گلاب‌گیری در کاشان و مقایسه آن با ظرفیت‌هایی چون کوه الهک، تالاب میانگران، شیوند، خانه‌های روستایی سوسن، لاله واژگون سفیدکوه و… می‌توان پی به عدم وجود برنامه در شهرستان ایذه برای دور شدن از شرایط بی برنامگی خود شد.
بدون شک تشویق سرمایه‌گذاران و حمایت از آنها می‌توانست منبع درآمدی این شهرستان را از کشاورزی به گردشگری و درآمد شهروندان از داد و ستد با گردشگران تغییر داد.
عدم وجود نقشه راه برای آینده این شهر و اسارات آینده آن در دستان شعارهای بدون حاصل و تحقق نیافته نمایندگان مردم در مجلس، روی آوردن آنها به تغییرات روزانه و مداوم مدیران، بی ثباتی در پست‌های مدیریت شهری و به‌کارگیری نیروهای غیر متخصص باعث لنگیدن چرخ توسعه در ایذه شده است.
به عنوان مثال، حضور نیروهای بی تجربه در مدیریت سیستم اداری شهرستان به کسب تجربه مدیریت وی تبدیل شده و در زمانی که این مهم محقق شد وقت رفتن فرا می‌رسد و این تجربه و علم آموزی باید راهی شهر و دیار دیگر شود و این مسیر این‌گونه ادامه می‌یابد.
بدون شک هماهنگی مدیران شهرستان در قالب یک سیستم با برنامه می‌توانست باعث اتفاقات و برنامه‌های مثبت در حوزه توسعه گردشگری باشد و از این رو باید نقشه راه و چشم‌اندازی برای آینده این صنعت در ایذه آماده شود.
بدون شک ساماندهی داشته‌های گردشگری در اشکفت‌سلمان و برنامه‌ریزی برای کسب درآمد از مسیر ورودی آن تا خود آثار، کسب درآمد از تالاب، برنامه‌ریزی مناسب برای اخذ عوارض به ویژه در بخش تردد می‌توانست بخش‌های مختلف شهرستان از جمله میراث فرهنگی و شهرداری را به طور جدی تقویت کند.
